BVG     Atrás    Índice de Páxinas

En Solomba había emigrantes A, B e C. A prioridade tíñana aqueles que atravesaran o océano na posguerra. Ós que marcharan antes do trinta e seis considerábanos buscavidas, indianos, progresistas ou aventureiros, que como fillos pródigos volvían enriquecidos procurando unha desprotección afectiva. Sen embargo, os deprimidos A da posguerra xamais deixarían de facer auga na memoria da vila. Eran como un mal boquete no costado por onde a marea oceánica vertía en contínuo transfuguismo a súa prepotencia. Ata tal punto era así, que o falar da xente ía entreverándose de xiros Porteños e a súa vida adoitaba costumes exóticos e lonxanos, que os Cacauetes xa sentían como autóctonos. Os emigrantes C pasaban desapercibidos porque eles mesmos se revestíran, de sócato, como vascongados, cataláns, gatos ou canarios, mantendo a súa procedencia só na xeografía descriptiva dos paneis que enfeitizaban as paredes dos locais asociativos. Polo que era moi dificultosa a súa permanencia no santoral da vila.      Pola contra, os da escala B serían realmente os poetas de Solomba. Traballadores da madeira na floresta moura, nos balcáns das factorías metalúrxicas, no pérfido señorío do servizo nos Hilton ou Lancaster e na equidistante construcción do centro do mundo. Cada verán uns atravesaban o Canal no poderoso ferry e outros arrancaban por vías de dous carrís con matrículas exóticas, con ferraduras na defensa e gafas de sol na pecheira co único obxectivo de adentrarse polas sinuosas estradas comarcais e chegar a Solomba. Coa senlleira ansia de entrar na nova cafetería, pedir un cubalibre, botar un peso na pianola cos dedos apousados nas teclas H-5 e no segundo grolo antes do primeiro estribillo cantar "¡de nueva cuenta yo te mando el retratista!" sen pudor, sen recato nin misterio como verdadeiros gentlemen de miserias sentimentais, que non recoñecían máis Far West cas areas de Solomba nin máis filosofía tribal ca suscrita nas rancheras. Sabiduría rexeitada polos Cacauetes que adoecían por non poder seguir ó milímetro o diálogo de dous espíritos cun só pensamento, de dous corazóns que batían ó unísono como deixara escrito o barón Münch. Nesta ocasión o do explorador James Stewart e o do verdadeiro indio Cochise.      A prematura pubertade desleixada de Tom entraba na tarde seguinte á do encontro con Lili no Café-Bar Sardiñeira comezado o western. Sentaba detrás de Cochise, quen zunía cos ollos os ademáns de Jeff Chandler e os rebobinaba cos beizos embebidos. Chulo terqueaba co emigrante a demanda de silenzo á base dunha ristra de sibilares, que ían e viñan según fora a emoción do cantante rexeitado. Cali achegábase a Cochise preguntando "¿que di, que di?" e o Nico espetáballe un codazo para que calara. Cochise non se inmutaba nin por unha cousa nin pola outra e o pequeno Calisai permanecía o resto da película pegado a súa orella como si se tratara dunha megafonía por onde mellor podía percibi-la narración, aínda despois de esgotado o disco. Nos intermedios aproveitaban para xogar ós anuncios nun arranque de supervivencia, rematados os bufidos desaprobadores e tendenciosos. A historia consistía en identifica-lo producto coa maior rapidez posible. O campeón era Brincas, pero aquela tarde estaba entretido co marmulleo do Birtas, quen no segundo descanso da película saía á rúa, cruzaba a estrada coma un meteorito e subía ó peitoril. Coa man facendo de bisera oteaba a praia e de seguida chimpábase nela desaparecendo da vista dos Cacauetes. Tom non podía imaxina-las intencións do Birtas, anque era raro que el se arriscara a perde-la continuación do western preferido por todos. Nin por un momento lle pasara pola cabeza pensar na argallada do seu incondicional. Brincas tampouco se pronunciaba, pero tiña unha actitude desconcertante. Non estaban acostumados a que amosara tal indiferencia cos anuncios publicitarios e xa perdera tres mentres se adicaba a conta-los anzós, que gardaba nunha lata de pastillas mentoladas tirada do peto do pantalón e Chulo se removía na cadeira coa soberbia do gañador.      Birtas perdera o tranco máis interesante da película, pero iso non fora o peor. Cando entrou de novo no Sardiñeira viña acompañado por Lili. Ousadía que provocara a rebelión de Tom cun "¡xa a fixemos!", que case causa o amotinamento de Chulo, de Nico e de Cali a non ser pola intromisión de Cochise cedéndolle a cadeira cunha educación de patán secular. Aceno que amainou á panda secundado pola compracencia do Brincas ó tempo que Birtas, sen facerlles caso, se interesaba polo libro titulado La tour du monde en quatre-vingts jours de Jules Verne, que ela apousaba no regazo. Cochise era Cochise a pesar de Tom, pero que unha muller entrara soa nun bar non quedaba nada ben e menos para estar no medio dun lote de rapaces. Lili era unha atrevida. Xa lle quedara claro o día anterior con aquelas pezas ridículas que bloquearan ó Birtas e o avergoñaran. Aquilo estaba pasando de castaño escuro. Dende a súa chegada non se enteraba da película. Só faltaba que o emigrante voltase a teclear H-5 e ela lle dera outra pasada á melena coa man enfeitizada por un anel de prata policromado en azul e a pulseira de prensados pelos de elefante esvarándolle ó longo do brazo. Lili era Lili apesar de Flecha rota e o Birtas non paraba de concertar citas, de propoñerlle unha partida ó futbolín rematada a película, que ela rexeitaba porque quería broncearse mentres el xa conxuraba en secreto a chuvia xenuina dos veráns en Solomba. Brincas folleaba o libro usurpado do seu regazo cun pronto, que arrincara unha cacheirada de Tom sobre a súa cabeza e acaparara a atención de Lili, quen inesperadamente se revirara para miralo coincidíndo coa escea na que á fermosa india ollaba a James Stewart. Birtas daquela prestara atención ó western e a rapaza erguérase para ir ó váter. Momento no que se desatara unha bronca intemporal e escatolóxica entre os membros da panda.      Estaban acabados. Só faltaba que tamén lle descobríse a cabana dos ananos e a invitase mañá ir a ela. Apreciación que xerou a renuncia do Birtas nun cabreo caciquil. A cabana estaba nun par de ferrados da súa familia e ademais, ó día seguinte Lili iría de visita turística a Camelle. Nese intervalo de posicionamento xerárquico remataba a película e Lili saía do váter. Cochise resopraba con fondura como si estivera a botar fóra o alento contido dende o comezo, mentres albiscaba os títulos de crédito. Chulo e o Nico estricábanse satisfeitos nas cadeiras e Tom era o primeiro en saír á rúa. Birtas apurouse en seguilo para poder falar a soas con el, pero Brincas tamén saía falando con Lili sobre a súa viaxe á vila, que se atopaba a vinte quilómetros por terra e a dez pola costa de Solomba. Tom e Birtas atravesaron a estrada coreados pola conversa gutural e siseante de Lili. Axudados polo apoio das mans uparon os corpos e sentaron no peitoril de pedra en fronte ó Sardiñeira, mentres agardaban polos demais e Lili se despedía sacando as chinelas para entrar na praia.      —Din que pinta círculos de cores nas pedras da ribeira. Que se baña no mar verán e inverno.— Conversaba o Brincas con misterio.      —¿De quen falas?.— Preguntoulle Birtas con sorna.      —Do home de Camelle ¡ignorante!.— Protestou Tom ollando a marcha de Lili pola area.      —¡Tela no bote!.— Espetoulle rebuldeiro o Birtas.— Eu sendo ti non agardaba ó próximo verán.— As palabras de Birtas tiraron dun chasquido desaprovatorio da lingua de Tom.— ¡Se non lle atacas ti fareino eu!.      —Din que se alimenta só de olgas que arrinca do fondo. Que pinta a galaxia nas montañas. ¡É alemán!.— Continuaba Brincas, quen quedara abraiado polos pormenores que Lili lle contara.      —¡É un espía foxido!.— Precisou Chulo erguendo a perrera cun soprido, ó tempo que se achegaba na compaña de Nico, de Cali e de Cochise.      —¡Non tal, home, é o Chacal!.— Interpúxose Nico cun ton de seguridade absoluta.      —¡Cala ti, Ironside!.— Falaba Tom baixándose do peitoril para escapar das indirectas do Birtas.      —¡Perry Mason, ho!. ¡Perry Mason!.— Dicía Cali con aceno de ledicia ó tempo que Nico o ollaba de esguello.      —¡Disque anda en taparrabos coma Tarzán!.— Continuaba Brincas, máis que nada para esclarecerlle os datos a Chulo e a Nico. Brincas daba por certo tódalos comentarios dos amigos sen ningún tipo de análise nin de reflexión.      —¡É o Chacal!.— Volvía a dicir o teimudo Nico sen deixar de ollar para Cali, quen se desentendía da discusión facendo que prestaba atención á xente da praia.      —¡Qué vai ser, ho!. É un espía camuflado. ¡Vasmo dicir a mín!.— Chulo comezaba a rifar coma de cote con Nico.      —El é un maestro niso dos disfraces. ¡Non terquees!.— Nico movía a cabeza de xeito negativo ó falar, mentres ollaba para o chan.      —¿Fai unha partida ó futbolín?.— Preguntou Cali.— ¡Teño un peso!.— Afirmación que fixo baixar ó Birtas e poñer en camiño ó resto.      —¿Non vamos xogar ós indios?.— Propoñía Cochise tirando da cinta moura do peto, que ataba ó redor dos rizos mentres seguía ós demais. Só Tom se virou para proferir unha negativa, que levaba tempo artellando en silenzo e que prognosticaba sen intención o remate da súa segunda infancia. Lugar onde pensaba tamén permanecería Lili.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega